Lukas ebanjelariak Jesusen irakaspen hau aipatzen du eta bere ikasleekin erakusten digu Jerusalemerako bidean, bere heriotza eta berpizkunderako Pazkorantz. Bidean, "artalde txikia" deitzen die (Lk 12, 32), eta bihotzean duena ematen die, bere gogoaren jarrera sakonak. Horien artean, lurreko ondasunetan atxikimendurik ez izatea, Aitaren probidentzian konfiantza izatea eta barne-zaintza, aktiboki Jainkoaren Erreinua itxarotea.
Aurreko bertsetetan, Jesusek guztia alde batera uztera bultzatzen ditu, baita bizitzatik ere, eta behar materialengatik ez larritzera, Aitak badakielako zer behar duten. Horren ordez, Jainkoaren Erreinua bilatzera gonbidatzen ditu eta «zeruan hondatuko ez diren ondasunak» (Lk 12, 33) metatzera bultzatzen. Egia esan, ez du esan nahi Jesusek gauza lurtarren aurrean pasibotasunera, laneko jokabide arduragabera bultzatzen duenik; antsietatea, ezinegona, beldurra kendu nahi dizkigu.
«Zeren, zuen aberastasuna non, zuen bihotza han»».
Hemen, bihotzak pertsonaren zentro bateratzaileari egiten dio erreferentzia; eta horrek zentzua ematen dio bizi duen guztiari; zintzotasunaren lekua da, non ezin den ez engainatu ez disimulatu. Oro har, benetako asmoak adierazten ditu, norberak benetan pentsatzen, sinesten eta nahi duena. Altxorra da guretzat baliorik handiena duena, hau da, gure lehentasuna, gure ustez, orainari eta etorkizunari segurtasuna ematen diona.
Frantzisko aita santuak honela dio: «Gaur egun dena erosten eta ordaintzen da, eta badirudi duintasunaren zentzua diruaren boterearekin lortzen diren gauzen menpe dagoela. Metatzea, kontsumitzea eta distraitzea baino ez zaigu premiazkoa, gure berehalako beharretatik harago begiratzea ahalbidetzen ez digun sistema iraingarri baten preso».[1]Baina emakume ororen eta gizon ororen barru-barruan benetako zorionaren bilaketa premiatsu bat dago, huts egiten ez duena eta ezein ondasun materialek ase ezin dezakeena.
Chiara Lubichek honela idatzi zuen: «Bai, bada bilatzen ari zarena; zure bihotzean irrika amaigabe eta hilezkor bat dago; hiltzen ez den itxaropen bat; heriotzaren iluntasuna gainditzen duen fede bat, sinesten dutenentzat argia dena: ez duzu alferrik espero eta sinesten! Ez alferrik! Zuk Maitatzeko espero eta sinesten duzu».[2].
«Zeren, zuen aberastasuna non, zuen bihotza han»».
Hitz honek kontzientzia-azterketa bat egitera gonbidatzen gaitu: zein da nire altxorra, gehien axola zaidana? Horrek hainbat ñabardura har ditzake, hala nola estatus ekonomikoa, baina baita ospea, arrakasta eta boterea ere. Esperientziak esaten digu etengabe itzuli behar dela egiazko bizitzara, pasatzen ez denera, maitasun ebanjelikoaren bizitza erradikal eta exigentera:
«Kristau batentzat ez da nahikoa ona, errukitsua, apala, otzana, pazientea izatea ... Jesusek erakutsi zigun karitatea izan behar du senideentzat. [...] Karitatea ez baita bizia emateko prest egotea. Bizitza ematea da».[3].
Egunean zehar gurutzatzen zaigun hurko bakoitza (familian, lanean, nonahi) neurri horrekin maitatu behar dugu. Eta horrela gugan pentsatu gabe bizitzen gara, besteengan pentsatuz, besteak biziz, eta egiazko askatasuna sentitzen dugu..
Augusto Parody Reyes eta Bizi-Hitza taldea
[1] Frantzisko, entziklika Dilexit nos, 218.
[2] C. LUBICH, «Existe lo que buscas». 1944ko ekaineko gutuna: El primer amor. Cartas de los inicios (1943-1949), Ciudad Nueva, Madril 2011, 54. or.
[3] Ik. Ead., konexio telefonikoa 1984-12-6: Juntos en camino, Ciudad Nueva, Buenos Aires 1988, 48-49 orr.
