«Batzuetan hainbat ikasle noizean behin joaten ziren klasera», azaldu du irakasle batek. «Denbora librean, eskola ondoko merkatura joaten nintzen, han aurkitzeko esperantzan, diru pixka bat irabazteko han lan egiten zutela entzun bainuen. Egun batean azkenean ikusi nituen, eta harrituta geratu ziren nik pertsonalki haien bila joan nintzelako, eta eskola komunitate osoarentzat zein garrantzitsuak ziren ikusita. Ordutik aurrera, aldizka klasera etortzen hasi ziren, eta benetako ospakizuna izan zen guztiontzat».
Gertakari honek gizaki ororen besterenezin balioa adierazten du. Onarpen baldintzagabeaz, inoiz amore ematen ez duen itxaropenaz eta komunitatean berriro integratuta, pertsona bakar eta ordezkaezin gisa, duintasuna berreskuratzen denean partekatutako pozaz hitz egiten digu.
Bizitzan badira denok ezin dugun erritmoari eutsi. Gure hauskortasunak, edo besteen hauskortasunak, eragozten digu beti gurekin datozenekin batera ibiltzea. Arrazoiak asko izan daitezke: nekea, nahasmena, sufrimendua... Baina hain zuzen ere hemen aktibatzen da maitasun sakonki gizatiarra eta erradikalki komunitarioa: gelditu eta erritmoari eutsi ezin diotenei begiratzen dakien maitasun arretatsua da, hurbiltzen dena eta ez uzten duena. Ama edo aita batek bere seme-alabekin bezala, biltzen, babesten eta laguntzen duen maitasuna da. Pazientziaz, errespetuz eta konfiantzaz begiratzen dien besteei begiratzen dien maitasun pazientziatsua da. Elkarren zamak eramatea da kontua, ez betebehar gisa, baizik eta maitasun aukera argi eta libre gisa, beharrezkoa izanez gero, astiroago ibiltzeko konpromisoa hartzen duena, familia eta/edo gizarte-komunitatea bizirik eta batuta mantentzeko.
Maitasun mota honek —arduratzen denak, bilatzen duenak, barne hartzen duenak— ez du bereizten ongiaren eta gaizkiaren artean, "duinaren" eta "ez-duinaren" artean. Gogorarazten digu denok, noizbait, galdu gaitezkeela, eta berriro elkartzearen poza kolektiboa edozein epaiketa edo banantze baino indartsuagoa dela.
Ideia hau gonbidapena da besteak ikusteko, ez egindakoagatik, baizik eta bakarrak eta maitatuak izateko merezi dutenagatik. "Zaintzaren" etika bizitzera gonbidatzen gaitu, inor atzean utzi edo abandonatu gabe, horrela hautsitako loturak berreskuratuz eta mundua pixka bat gizatiarragoa egiteko gure ekarpena elkarrekin ospatuz.
Martin Buber filosofo juduak, egiaren leku gisa pertsonen arteko harreman sakonaz hausnartuz, baieztatzen du benetakotasuna ez dagoela bakardadean egiten dugun horretan, baizik eta besteekiko topaketan, batez ere errespetuz eta dohaintasunez egiten denean.
