Jesus Jerusalemera doa bere ikasleekin. Pedrok bertan sufritu, hil eta berpiztu beharko duela iragartzen duenean, matxinatu egiten da, etsipenaren eta ulertezinaren bozeramaile bihurtuz. Orduan, Maisuak berarekin eramaten du, Santiago eta Joanekin batera, «mendi garai batera», eta hor agertzen zaie hirurei argi berri eta aparteko batekin: bere aurpegia «eguzkia bezain distiratsua bihurtu zen» eta Moises eta Elias profeta berarekin hizketan ari dira. Aitak berak bere ahotsa hodei argitsu batetik entzuten du eta Jesus, bere Seme maitea, entzutera gonbidatzen ditu. Esperientzia harrigarri honen aurrean, Pedrok ez zuen alde egin nahi, eta oihukatu zuen:
«Jauna, zein ona den hemen gaudela!
Jesusek bere lagun hurbilenak gonbidatu ditu esperientzia ahaztezina bizitzera, beti barnean gorde dezaten.
Beharbada guk ere harriduraz eta emozioz bizi izan dugu Jainkoaren presentzia eta ekintza gure bizitzan inoiz amaitu nahi ez diren alaitasun, bake eta argi uneetan. Askotan besteekin edo besteei esker bizi ditugun uneak dira, elkarrekiko maitasunak Jainkoaren presentzia erakartzen duelako, izan ere, Jesusek agindu zuen bezala, «bi edo hiru nire izenean biltzen diren lekuan, han nago ni haien erdian» ((Mt. 18, 20). Batzuetan, intimitate une hauetan, gure burua ikustera eta gertaerak bere begietatik irakurtzen gaitu.
Bizipen hauek bidean aurkitzen ditugun zailtasunei, probei eta estutasunei aurre egiteko indarra emateko ematen dizkigute, bihotzean ziurtasunez Jainkoak zaintzen gaituela, salbamenduaren historiaren parte izatera deitu gaituela.
Izan ere, behin menditik jaisten direnean, ikasleak elkarrekin joango dira Jerusalemera, non itxaropenez beteriko jendetza zain baitago, baina baita arriskuak, enfrentamenduak, arbuioak eta sufrimenduak ere. Han sakabanatu eta lurraren muturreraino bidaliko dira gure azken bizilekuaren lekukotasuna emateko, Jainkoaren Erreinuarena. [1]
Gizonen artean Jainkoaren etxea eraikitzen hasiko dira lur honetan, mendian Jesusekin «etxean» egon direlako.
«Jauna, zein ona den hemen gaudela!
«Jaiki, ez izan beldurrik» ((Mt. 17, 7) da Jesusen gonbidapena aparteko esperientzia honen amaierarako, guri ere zuzenduta dagoena. Bere ikasle eta lagun gisa, ausardiaz aurre egin diezaiokegu aurrera begira dagoenari.
Hau da Chiara Lubich-i gertatu zitzaiona. Ez zuen eguneroko bizitzara itzuli nahi izango, hain argiz betetako oporraldi baten ondoren, non «1949ko paradisua» deitzen baitzuen, atsedenaldi bat pasatzen ari zen komunitate txikian Jainkoaren presentzia hautemateagatik eta fedearen misterioak aparteko kontenplaziorako. Itzuli zen, eta indar berrituta, ulertu baitzuen, hain zuzen ere, esperientzia argigarri horrengatik «menditik jaitsi» eta Jesusen tresna gisa lanean hasi behar zuela bere Erreinuaren gauzatzean, bere maitasuna eta argia hain justu falta ziren tokian sartuz, eta, era berean, zailtasunei eta sufrimenduei aurre eginez.
«Jauna, zein ona den hemen gaudela!
Horren ordez, argia galtzen dugunean, itzul gaitezen gure bihotz eta buruarekin Jaunak argitu gintuen uneetara. Eta haren hurbiltasuna bizi izan ez badugu, bila dezagun. Beharrezkoa izango da “mendira igotzeko” ahalegina egitea gure auzokideetan harekin topo egiteko, gure elizetan adoratzeko eta naturaren edertasunean kontenplatzeko ere.
Beti baitago guretzat: berarekin ibiltzea besterik ez zaigu falta eta, isilik, umiltasunez entzun, Pedro, Joan eta Santiago bezala. [2]
Silvano Malini eta Bizitza Hitza taldea
[1] T. RADCLIFFE, OP, Apezpikuen Sinodoaren Batzar Nagusiko parte-hartzaileei bigarren meditazioa, Sacrofano 2023-10-1. https://www.vaticannews.va/it/vaticano/news/2023-10/testi-meditazioni-padre-radclifferitiro-sacrofano-sinodo.html.
[2] Cf. Mt 17, 6.
