Erreferentzia erlijiosorik gabeko lehen pertsonetako bat izan zen, eta Chiara Lubichekin izan zuen lehen harremanetik pertsona fededunen eta fededun ez direnen arteko elkarrizketa sakonerako bidea eraiki zuen harekin, benetako erreferente bihurtuz Fokolareen Mugimenduaren barruan.
Nicola senarrarekin batera, konpromiso politiko eta sozialaren historia bizia partekatu zuen, Italiako Alderdi Komunistako aktibismoak markatuta. 1971n Abbadia San Salvatore, bere jaioterrian, udal zinegotzi hautatu zuten. Zorroztasun eta koherentziaz bizi izan zituen beti justizia sozialaren idealak.
Erreferentzia erlijiosorik gabeko pertsona, Fokolareen Mugimenduko komunitatearekin izandako harreman sakonetan eta Chiara Lubichekin izandako topaketa pertsonalean, 1995ean, Batasunaren Idealarekin sintonia osoa aurkitu zuen, 2025eko martxoaren 18an hil zen arte gogotsu besarkatu zuena. Harrezkero erabakitasunez inplikatu zen guztiekin elkarrizketan, sinesmenetatik harago senidetasunezko loturak ehunduz.
Zubiak eraiki nahi zituzten hainbat ekimenetan parte hartu zuen aktiboki, “Cirocenas” deiturikoekin hasita: afari tematikoak, proposatutako gai baten inguruko hausnarketa partekatuko uneak jarraituta. Era berean, hainbat uste sendoko pertsonen arteko elkarrizketarako nazioarteko hainbat kongresu antolatzen lagundu zuen, besteak beste: “Bakearen aldeko elkarrizketan”, “Kontzientzia eta pobrezia” eta “Emakumeak eta gizonak gizarte solidario baterantz”. Beti ere, elkarrekin, denok batera, mundu gizatiarragoa eraiki daitekeelako uste osoarekin.
Lucianak mirespen handia sentitzen zuen Frantzisko aita santuarenganako, aurrez aurre ezagutu ahal izan baitzuen. Berarekin une batzuk partekatu zituen, baita gutun pertsonalen bidez ere. Fededun ez ziren lagun askorekin batera Frantzisko aita santuak gonbidatu zuen audientzia batean parte hartzera. Poza eta emozioa handia eta sakona izan zen guztiengan
Luciana oso pertsona maitatua izan zen eta senidetasun unibertsalarekin konprometitzera animatu zituen asko. Gertuko lagun batekin izandako azken elkarrizketan, zera esan zion: «Badakizu?, konbikzio ez-erlijiosoetako pertsonen arteko elkarrizketa hau, ez zen jaio fededun ez zirenak bihurtzeko, baizik eta Chiararekin ulertu genuelako mundu batu bat denekin eraikitzen dela: “Denak bat izan daitezela”. Bakar bat ere baztertzen badugu, jada ez gara denak».
Zaurgarrienekiko konpromisozko benetako bizitza uzten du ondare gisa, batasunerako eta senidetasunerako tresna izateko nahiarekin batera, Chiara Lubichek bere esku utzi zuela sentitu zuen bezala. Berak bezala konpromiso hori sentitzen duten gazteekin topo egiteak poztu egin zuen bere bizitzako azken etapa, Fokolareen Mugimenduan irekitako elkarrizketa-bide hori ez dela geldituko jakitun.
Ezagutu zutenengan, bihotzetan inprimatuta geratuko den arrasto sakona utzi du. Lekukotasun batzuek hori islatzen dute:
"Luciana latinezko Lucianus hitzetik dator, hau da, "argitsua" esan nahi du. Seguru askoren bizitzan oihartzuna izaten jarraituko duela bere bizitzak. Zalantzarik gabe nirean.
"Beti egon da elkarrekiko errespetu handia, eta batzuetan bestela pentsatzen genuen arren, inoiz ez genuen eztabaidatzen, batzen gintuena askoz indartsuagoa zelako: elkar maitatzea eta sakon entzutea. Esker izugarria daukat bihotzean Lucianarekin harreman honek emandako dohainagatik, pertsona hobea eta fededun hobea bihurtu nauelako".
"Eskertuta irakatsi zigun guztiagatik, justizia sozialaren, bakearen, elkartasunaren eta abarren idealekiko fideltasunagatik, besteen eskubideak bereak baino garrantzitsuagotzat hartzera eraman baitzuen. Gizakiengan eta haien hobetzeko ahalmenean irmo sinesten zuen ateoa. Besteen sufrimenduarekiko sentibera, eskuzabal eman zuen bere burua laguntzeko eta harrera egiteko. "Bere burua gastatu" zuen senidetasunaren alde.
«Hil baino egun batzuk lehenago Bartzelonatik bisita egitera joan ginen. Une ahaztezinak izan ziren, ia ahotsik izan ez arren, etengabe animatzen gintuenak elkarrizketa hau bizi eta aurrera eramateko. Ez zirudien agurra, bagenekien arren. Nekaezin, bere bihotza gure eskuetan uzten zuen. Atsekaberik gabe bizitzen ikusi genuen, eta hurbiltzen ziren guztiekin harremanak eraikitzen, bai zentroko langileekin bai lagunekin, ez baitzuten inoiz bakarrik utzi.»
