Nacho Suárez Sevillako Focolare mugimenduko kidea da. Bere esperientzia benetakoa dirudien horietakoa da... egun batean gertatzen den arte; berak kontatzen duen bezala: «Sevillako Arenal Merkatuko arkupeetatik maiz pasatzen nintzen; baita iraileko ostiral hartan ere…
Parrokian, gaixoei jaunartzea eramateko eskatu zidaten. Sakramentu Santua jaka-poltsikoan neraman eta emozio eta sentsazio sakonek inguratuta sentitu nintzen. Nire barne zoriona hautsi egin zen Arenaleko arkupeen azpian nengoela: ulertzen ez nituen hitzak, alkohol usain handia eta esku zikin bat besoan. Ez nion jaramonik egin, ez nintzen buelta ere eman nor zen ikusteko, nire bidetik jarraitzeko erabakita. Hala ere, bi edo hiru urrats aurrerago, Sakramentu Santua nire izatearen sakonetik niri hitz egiten sentitu nuen: "Hori ere ni naiz".
Buelta eman eta gizonarengana joan nintzen, barkamena eskatu nion entzun ez izanagatik, eta, barkamena jaso ondoren, besarkatu egin nuen. Ez dakit nola, baina aurrean nuen gizona ez zen jada mozkor, zikin eta kiratsdun gizon hura; Jesus zen!
Eta bizitzen ari nintzen maitasunean murgilduta, "bai" esan nion Jesusi bihotzean. Ez nekien gehiago zoriontsutzat hartu behar nuen neure burua Eukaristia nirekin eramateagatik edo Jesusen aurpegi hori besarkatu izanagatik.
Egunero mezatara joaten nintzen bezala Jesus aurkitzeko edo elizako Sakramentu Santuan bisitatzen nuen bezala, egunero joaten hasi nintzen Arenaleko arkupeetan egun eta gau bizi ziren pertsonen artean eta haiengan hura aurkitzeko. Bazeuden leku hura infernutzat hartzen zuten pertsonak, baina nik pentsatzen nuen: Maitasuna den Jainkoa nire existentziaren infernura jaitsi zen; eta han, “infernu” horretan, aurkitu nuen nire Zerua, nire Paradisua, Jesus han zegoelako.
Ez nintzen inoiz hara joan ezer ekartzeko asmoz, ez baitzidaten inoiz ezer eskatzen. Izenez deitu nien, lurrean eseri nintzen haiekin... Gabon gaua iritsi zenean, adibidez, gazte bat eta biok joan ginen hara haiekin ospatzera. Ordutik, urtero ospatu dugu Gabon gaueko afaria horrela, eta orain ia gaude garen bezainbeste!
Ia zortzi urte igaro dira eta gauza asko gertatu dira…
Denborarekin, parrokiako Caritasek baliabide ekonomikoak eskaini zizkidan gosari beroak eramateko; eta hilean 620 gosari ematera iritsi gara.
Egunak, hilabeteak eta urteak aurrera joan ahala, errealitate bera aurkitzen hasi nintzen inguruko beste kale eta plazetan. Hasieran zerbait pertsonala zena orain beste askok ere partekatzen dute: Sevillako eta Kordobako Focolare komunitatea dugu, parrokiako Caritas talde batzuk eta beste pertsona batzuk.
Sevillan, “Chiara Luce Proiektua” etorkin gazteentzako etxe gisa jaio zen. Egunotan, “GRACIAS” (ESKERRIK ASKO) izena eman diogun proiektua hasi da Kordoban, non tokiko Focolare komunitateak, beste batzuen laguntzarekin, Kamerungo Ibrahim eta Patrick hartu dituen. Hasieran, egoera zaurgarrian zeuden lau pertsona hartzeko aukera zuen apartamentu batekin hasi zen. Komunitate batek harrera egin, lagundu eta zaindu ondoren, “jaiki” dira eta orain gizarte eta lanbide integrazioan lanean ari dira.
Laguntza material eta espiritualari esker, baita otoitzei esker ere, oinarrizko beharrak asetzeko gai izan gara arropa, oinetakoak, tren eta autobus txartelak emanez... baita hegazkin txartelak ere, agian norbait zain zuten lekuetara itzultzeko aukera emanez. Beste batzuei ere lagundu diegu egoera legala lortzen edo lana eta etxebizitza aurkitzen, Peruko familia gazte batekin gertatu zen bezala.
Bai, batzuetan beldurra sentitzen dut…
Baina Jesusekin topo egiten dudanean haiengan, beldurra desagertzen da. Jesusek Ebanjelioan esan zuen: “Ni naiz bidea […]” (Joan 14:6); Bide horrek beldurtzen nauela esango nuke. Baina ez da Bidea bakarrik, bidelagun bihurtu da, nirekin ibiltzen da, elkarrekin ibiltzen gara; eta hor ez dago beldurrarentzat lekurik. Harekin batera doan Bide honetan, ez goaz bakarrik. Jesusekin batera ez goazela bizitzen dugu.
Ez daukat proiekturik, istorio bat daukat
Maitasun istorio bat! 2018ko iraileko ostiral batean hasi eta gaur egun arte jarraitzen duen istorio bat. Proiekturik baldin badago, Jainkoarena da. Dakidan guztia da haiek, pobreak eta zaurgarriak izanik, aberastu eta indartu egin gaituztela haiekin batera joan garenok.
Badaukat… zerbait argi badut, hau da: Jainkoaren maitasunaren sakramentu ukigarria izatea guztiontzat eta bakoitzarentzat, aldi berean jakinda Jesusek, Galileako Kanan bezala, niri bakarrik eskatzen didala –eskatzen digula– ontziak urez betetzeko; ura ardo bihurtzeko miraria Hark egiten du.
Nacho Suárez
