No Antigo Testamento, os pastores contaban as súas ovellas ao regresar dos campos, decididos a atopar calquera que se extraviara. Incluso se aventuraban no deserto pola noite para atopar ovellas perdidas.

Esta parábola é unha historia de perda e descubrimento que pon de manifesto o amor do pastor. Decátase de que unha ovella desapareceu, búscaa, atópaa e lévaa aos seus ombreiros porque está débil e asustada, quizais ferida e incapaz de seguir o pastor por si soa. É el quen a leva a un lugar seguro e, finalmente, cheo de alegría, invita aos seus veciños a celebrar con el.

"Alegrádevos comigo, porque atopei a miña ovella que estaba perdida."».

Os temas recorrentes desta historia pódense resumir en tres verbos: perderse, atopar e celebrar.

PerderseA boa nova é que o Señor vai buscar aos que se extravían. A miúdo perdémonos nos desertos próximos, ou naqueles onde nos vemos obrigados a vivir, ou naqueles onde nos refuxiamos; son os desertos do abandono, da marxinalización, da pobreza, da incomprensión e da falta de unidade. O Pastor tamén nos busca alí, e mesmo se o perdemos de vista, sempre nos atopará.

AtoparTentemos imaxinar a escena da busca ansiosa do pastor no deserto. É unha imaxe que impacta pola súa forza expresiva. Podemos comprender a alegría tanto do pastor como da ovella. O encontro entre os dous restaura a sensación de seguridade da ovella, despois de escapar do perigo. Polo tanto, o "achado" é un acto de misericordia divina.

CelebrarReúne os seus amigos para celebrar, porque quere compartir a súa alegría, igual que nas outras dúas parábolas que seguen a esta, a da moeda perdida e a do pai misericordioso (cf. Lc 15:8 e 15:11). Xesús quere que entendamos a importancia de compartir a alegría con todos e inmunízanos contra a tentación de xulgar aos demais. Todos somos persoas "atopadas".

"Alegrádevos comigo, porque atopei a miña ovella que estaba perdida."».

Esta Palabra de vida é unha invitación a agradecer a misericordia que Deus nos mostrou a todos persoalmente. A alegría e o gozo xuntos preséntanos unha imaxe de unidade, onde non hai oposición entre os xustos e os pecadores, senón que compartimos a alegría uns dos outros.

Chiara Lubich escribe: «É unha invitación a comprender o corazón de Deus, a crer no seu amor. Aínda que estamos inclinados a calcular e medir, ás veces cremos que o amor de Deus por nós tamén podería cansarse [...] A lóxica de Deus non é como a nosa. Deus sempre nos agarda; de feito, dámoslle unha alegría inmensa cada vez que volvemos a el, mesmo se fose un número infinito de veces».^[1].

"Alegrádevos comigo, porque atopei a miña ovella que estaba perdida."».

Ás veces podemos ser os pastores, aqueles que se coidan uns dos outros e saen con amor a buscar aqueles que se afastaron de nós, da nosa amizade, da nosa comunidade; a buscar os marxinalizados, os perdidos, os pequenos, aqueles aos que as probas da vida empurraron ás marxes da nosa sociedade.

Un profesor cóntanos: «Había varios alumnos que viñan á clase esporadicamente. No meu tempo libre, adoitaba ir ao mercado que hai ao lado da escola, coa esperanza de atopalos alí porque escoitara que traballaban alí para gañar algo de diñeiro. Un día finalmente os vin, e quedaron abraiados de que eu fose buscalos persoalmente, e impresionáronse do importantes que eran para toda a comunidade escolar. A partir de entón, comezaron a vir á clase con regularidade, e foi unha verdadeira celebración para todos».

Patrizia Mazzola e o equipo da Palabra de Vida

[1] C. Lubich, Palabra de vida, setembro de 1986: Palabras de Vida/1 (1943-1990) (ed. F. Ciardi), Ciudad Nueva, Madrid 2020, pp. 387-388.