Bizitzak, sarritan, pixkanaka eta nahi gabe, geure baitan ixten garen egoeretara eramaten gaitu: eztabaida bat, gure ziurtasun propioak, gure egoa edo gure beldurrak.
Baina batzuetan, hitz soilez osatutako galdera sinple bati erreparatzea, espero ez diren aldaketa-aukerak ikusteko: "Nor zara zu niretzat?" edo beste era batera esanda, «Nor naiz ni zuretzat?» Margaret Karramek dioen bezala, ekintza zehatzetarako bidea irekitzen duten galderak: “eman lehen urratsa, entzun, denbora "galdu", oinazeak uki gaitzan utzi”.[1]. Nabaria da: besteengan pentsatzen badugu, ez dugu geure buruan pentsatzen, ezta gure ahulezietan, porrotetan edo zaurietan ere. Besteengan pentsatzeak haien lekuan jartzera eramaten gaitu, elkarrekikotasun jarrera batean: «Nola sentituko nintzateke beste pertsonak nik berari esaten ari naizen gauza bera esango balit?» edo «zer egin dezaket bere alde?»
Gure ekintzak ingurukoen ongizatea lehenesteko nahitik sortzen badira, denak dimentsio handiagoa har dezake, beste pertsonari libreki eta trukean ezer espero gabe maite dugula esan diezaiokegun punturaino.
Baina batzuetan, etsipenak, frustrazioak eta nekeak gainditzen gaituzte. Ira Robert Byock estatubatuar medikuak dioenez, unerik etsigarrienak norberak “amorru, beldur eta mesfidantza kaiola” batean preso sentitzen denean sortzen dira.[2]. Une hauetan, amore eman diezaiogun maitasunaren botere guztiahaldunari, gure loturetatik askatzen gaituena eta beldurrik gabe berriro hasteko bultzada ematen diguna. Gen Rosso musika taldeak honela adierazten du bere abesti batean: "Berriz hastea bizitzari berriro baietz esatea bezala da, gero askatzeko eta mugarik gabeko zerumugetara hegan egiteko, non pentsamenduak ez duen beldurrik. Eta zure etxea mundua bezain handia bihurtzen ikustea. Berriz hastea maitasunean sinestea da eta oinazean ere arimak abestu dezakeela sentitzea, eta inoiz ez gelditzea"..
Jarrera horrek aldaketa pertsonalera eraman dezake, baina baita komunitatearen aldaketara ere, gure antsietateak elkarrizketa zintzo eta eraikitzaile batean partekatzen ditugunean. Benetako adiskidetasun giro honetan, haserrea hausnarketarekin, beldurra bide berrien bilaketarekin eta mesfidantza itxaropenarekin ordezkatzen dituen gizarte-ehun bat berreraiki dezakegu. Gizartea eraikitzeko modu berri baten ikur bihurtuko gara.
Batzuetan, egia esan, hitz soil bat nahikoa da:
"Garrantzitsua zara niretzat... zeu zarelako!"
[1] M. Karram: “Prossimità” – 2024.
[2] in: The Economist – 2015eko Heriotzaren Kalitatearen Indizea. Zaintza aringarrien sailkapena mundu osoan.
