Egunero, hainbeste sufrimendu ikusten dugu gure inguruan, ezen indargabe sentitzen garela gizatasun izpiren bat aurkitzen ez badugu. Batzuetan, ordea, erantzuna WhatsApp bidez iristen da, batasunean bizi nahi duen Italiako hiri txiki bateko komunitate batean gertatu zen bezala: "...Lan egiten dudan ospitalean, atzerritar gazte bat dago erabat bakarrik eta hiltzen ari dena. Agian norbaitek minutu batzuk eman ditzake berarekin, egoera honi duintasun pixka bat emateko?"Oso eragingarria da, eta erantzunak azkarrak dira. Azken orduotan bertan zegoen norbaitek bidalitako mezua honako hau da:" "Bere ohe ondoan, berehala ikusi genuen arreta puntuala, arretatsua eta maitasunez betea zela, eta, beraz, ez genuela ezer zehatzik egiteko han egoteaz gain. Berak ere, jada koman zegoenak, ezin izan zuen gure presentziaz baliatu." Alferrik? Ordu gutxi horietan, komunitate txiki bat, ospitale barruan eta kanpoan, alboan egon zen eta zentzua eman zion. Nork daki ama batek bere herrialdean dolua egin ahal izango duen? Zalantzarik gabe, haren "heriotza" ez zen alferrikakoa izan gazte hura maitatzeko gai izan zirenentzat, jada ezezaguna zenarentzat.
Errukia barnetik datorren sentimendua da, giza bihotzaren sakonetik. Eguneroko konpromiso eta hitzorduen bidaia nekagarria etetea eta zauriak ukitzeko beldurrik gabe begirada maitekor bat eskaintzea ahalbidetzen digu.
Chiara Lubichek modu sinple eta zorrotzean azaltzen du: "Imajina dezagun bere egoeran gaudela eta trata dezagun bere lekuan tratatuak izatea gustatuko litzaigukeen bezala. Gose al da? Ni gose naiz — pentsa dezagun. Eta eman diezaiogun jaten. Bidegabekeria bat jasaten ari al da? Ni naiz jasaten ari dena! Eta esan diezaiogun kontsolamendu hitzak, partekatu diezaiogun bere mina, eta ez hartu atseden argitu eta arindu arte. Poliki-poliki ikusiko dugu mundua aldatzen gure inguruan."[1]
Afrikako jakinduriak ere baieztatzen du hau Boli Kosko esaera zahar batekin: "Ezezaguna ongi etorria ematen dionak mezularia ongi etorria ematen dio".
Ideia honek humanismo benetakoena lortzeko giltza eskaintzen digu; gure gizatasun komunaren kontzientzia ematen digu, non gizon-emakume ororen duintasun naturala islatzen den, eta "gertutasun" fisiko eta kulturalaren kategoria ausardiaz gainditzen irakasten digu. Ikuspegi honetatik, posible da "gu"-ren mugak "guztion" horizonteraino zabaltzea eta gizarte-bizitzaren oinarriak berraurkitzea. Eta garrantzitsua da geure burua zaintzea, elkarrekin bidaiatzen dugun lagunen laguntzarekin, inguratzen gaituen sufrimenduari amore ematen ari garela sentitzen dugunean. Gogoratuz —Roberto Almada psikiatra eta psikoterapeutak dioen bezala— "Onek nekeagatik borroka uzten badute, gure gizateria komunak arriskurik handiena izango du: balioen pobretzea."[2].
[1] Chiara Lubich – L'arte di amare – or. 60
[2] R. Almada: “Samariar onaren nekea” – Effatà argitaletxea-2016
