"O que vivimos hoxe en Covadonga non foi só unha peregrinación. Foi un encontro entre culturas, unha oración feita viaxe. Partimos cedo, cos corazóns cheos de intencións, recordos e nomes."

O 15 de xullo, no marco do Xubileu da Esperanza, a Secretaría de Migración e Mobilidade da Arquidiocese de Oviedo organizou unha peregrinación a Covadonga.

Tamén estiveron presentes algúns membros da comunidade local dos Focolares. Lorena Baudry, unha delas, describe o día:

A primeira parada foi en Cangas de Onís, onde nos reunimos coa Secretaría de Xixón. Xuntos rezamos unha sinxela oración. Co murmurio do río de fondo e cruzando pontes, comezamos a nosa camiñada. Estabamos representados por máis de quince países: rostros con trazos diversos, historias difíciles, feridas abertas... pero todos cunha cousa en común: a fe e o desexo de agradecer.

A viaxe foi un agasallo. Tres horas de camiñada rodeadas de verdor, de montañas firmes. Coma a esperanza de alguén que deixa atrás a súa terra natal. O ceo contivo a choiva. Contemplamos, cantamos, camiñamos. E tamén, en silencio, algúns de nós choramos. Porque camiñar tamén deixa ir a alma.

Chegamos a Covadonga, cansados e co corazón apesadumbrado. Durante a Eucaristía, o padre Jesús Sanz (arcebispo de Oviedo) dixo que "Do mesmo xeito que moitos españois levaron a fe ao estranxeiro, hoxe vós traédesnosla de volta e rexuvenecedes a nosa Igrexa."E era certo. En cada canción, en cada abrazo, en cada acento diferente, algo se renovaba.

Despois fomos ao Santina, o nome que se lle dá á Virxe de Covadonga aquí en Asturias. Ofrecémoslle as nosas bandeiras, as nosas familias, os nosos soños, as nosas feridas. Cantamos cancións preparadas con amor. Cada un pediulle á Virxe que Santina do seu propio país. Outros pecharon os ollos en silencio. Pero todos sentimos algo profundo: pertenza, confort e significado.

Rematamos o día compartindo unha comida. O que cada persoa trouxo multiplicouse. O arroz dunha familia mesturouse co pan doutra, cunha ensalada de legumes, con froita... E o milagre foi que: as cousas sinxelas compartidas fixéronse abundantes.

Hoxe non só fomos camiñando ata Covadonga. Entramos nos corazóns uns dos outros. Eu, persoalmente, conmovínme. Vin a fe na súa forma máis pura: non en catedrais, senón en nais que rezan polos seus fillos, en homes que queren comezar de novo, en mozos que non perden a esperanza..

Esta peregrinación foi un espello do que somos cando cremos xuntos: a fe e a esperanza multiplícanse.