Nacho Suárez é membro do movemento dos Focolares en Sevilla. A súa experiencia é desas que non parecen reais… ata que un día ocorre; como el relata: «Pasaba a miúdo polos soportais do Mercado do Arenal en Sevilla; tamén aquel venres de setembro…

Na parroquia, pedíronme que levase a comuñón aos enfermos. Levaba o Santísimo Sacramento no peto da chaqueta e sentínme envolto en profundas emocións e sensacións. A miña ledicia interior esnaquizouse xusto cando estaba baixo os soportais do Arenal: palabras que non entendía, un forte cheiro a alcol e unha man sucia no brazo. Ignoreina, nin sequera me xirei para ver quen era, decidido a continuar o meu camiño. Non obstante, dous ou tres pasos máis adiante, sentín o Santísimo Sacramento falándome desde o máis profundo do meu ser: "Ese tamén son Eu".

Dei a volta e fun onde estaba o home, pedínlle desculpas por non escoitalo e, despois de recibir o seu perdón, abraceino. Non sei como, pero o home que tiña diante xa non era aquel home bébedo, sucio e cheirante; era Xesús!
E mergullada no amor que estaba a experimentar, dixen "si" a Xesús no meu corazón. Xa non sabía se considerarme afortunada por levar comigo a Eucaristía ou por ter abrazado ese rostro de Xesús.

Do mesmo xeito que ía á misa todos os días para atopar a Xesús ou o visitaba no Santísimo Sacramento da igrexa, tamén comecei a ir todos os días para atopalo entre e naquelas persoas que vivían día e noite baixo os soportais do Arenal. Había xente que consideraba aquel lugar o inferno, pero eu pensaba: Deus, que é Amor, descendeu ao inferno da miña existencia; e alí, nese “inferno”, atopei o meu Ceo, o meu Paraíso, porque Xesús estaba alí.

Nunca fun alí coa intención de traerlles nada, xa que nunca me pediron nada. Simplemente chamábaos polo seu nome, senteime no chan con eles... Cando chegou a Noiteboa, por exemplo, un mozo e eu fomos celebrala alí con eles. Desde entón, celebramos a cea de Noiteboa así todos os anos, e agora somos case tantos como hai!

Pasaron case oito anos e pasaron moitas cousas…

Co tempo, a Cáritas parroquial ofreceume os medios económicos para poderlles levar almorzos quentes; e chegamos a 620 almorzos ao mes.

Co paso dos días, os meses e os anos, comecei a atopar a mesma realidade noutras rúas e prazas que me rodeaban. O que comezou como algo persoal agora tamén o comparten moitas outras persoas: temos a comunidade dos Focolares de Sevilla e Córdoba, algúns grupos de Cáritas parroquiais e outras persoas.

En Sevilla naceu o “Proxecto Chiara Luce” como fogar para mozos inmigrantes. Hoxe comezou en Córdoba un proxecto que chamamos “GRACIAS”, onde a comunidade local dos Focolares, coa axuda doutras persoas, acolleu a Ibrahim e Patrick de Camerún. Comezou cun apartamento que podía aloxar ata catro persoas en situación de vulnerabilidade. Tras ser acollidos, apoiados e coidados por unha comunidade, “levantáronse” e agora están a traballar para a súa integración social e profesional.

Grazas ao apoio material e espiritual, así como ás oracións, puidemos cubrir as necesidades básicas proporcionándolles roupa, calzado, billetes de tren e autobús... mesmo billetes de avión, o que lles permitiu regresar a lugares onde, quizais, alguén os estaba esperando. Tamén axudamos a outras persoas a obter un status legal ou a atopar traballo e vivenda, como foi o caso dunha familia nova do Perú.

Si, ás veces teño medo…

Pero cando atopo a Xesús neles, o medo desaparece. Xesús dixo no Evanxeo: “Eu son o camiño […]” (Xoán 14,6); Eu diría que é ese camiño o que me dá medo. Pero El non é só o Camiño, converteuse nun compañeiro de viaxe, camiña comigo, camiñamos xuntos; e é aí onde xa non hai lugar para o medo. Neste percorrido do Seu Camiño con El, non imos sós. Experimentamos que non camiñamos detrás de Xesús, senón con Xesús.

Non teño un proxecto, teño unha historia

Unha historia de amor! Unha historia que comezou un venres de setembro de 2018 e que continúa ata hoxe. Se hai un proxecto, pertence a Deus. O único que sei é que eles, sendo pobres e vulnerables, enriqueceron e fortaleceron a aqueles de nós que fomos facerlles compañía.
Teño… se hai algo que teño claro é isto: ser un sacramento tanxible do amor de Deus por todos e cada un, sendo á súa vez consciente de que Xesús, como en Caná de Galilea, só me pide –pídenos – que enchamos as tinajas de auga; o milagre de transformar a auga en viño faino El.

Nacho Suárez