O amor mutuo, vivido entre pobos e comunidades, é un sinal de esperanza para toda a humanidade e un bálsamo para as divisións que sempre a ameazan.
Carlos Díaz, filósofo español contemporáneo, di: "O amor supón unha verdadeira creación do amado por parte do amante; a persoa amada aparece ante ela como preciosa, digna e merecedora de algo absolutamente gratuíto e non estritamente esixible: o amor. O poder e a capacidade activa de amar xa xorden no seu interior". Esta conciencia renovada permítenos abrirnos sen medo aos demais, comprender as súas necesidades e estar ao seu carón, compartindo recursos materiais e espirituais.
Vexamos as accións de persoas como Xesús, Gandhi, Albert Schweitzer ou a Nai Teresa. Sempre foron os primeiros en dar. Ao instinto egoísta de atesourar oponse a xenerosidade; centrarnos nas nosas propias necesidades, atención aos demais; á cultura de posuír, a de dar. Non importa se podemos dar moito ou pouco. O que importa é como damos, canto cariño poñemos incluso nun pequeno xesto de atención aos demais.
Chiara Lubich escribiu: "O amor é esencial, porque sabe achegarse ao próximo, aínda cun simple xesto de escoita, de servizo, de dispoñibilidade. Que importante […] é tentar ser amor uns para os outros! Atoparemos o camiño directo para entrar no teu corazón e aliviarte.
Esta idea anímanos a achegarnos aos demais con respecto e transparencia, con creatividade, deixando espazo ás súas mellores aspiracións, para que cada persoa poida aportar a súa contribución ao ben común. Axúdanos a valorar cada ocasión concreta da nosa vida diaria: dende as tarefas domésticas ou no traballo do campo e nos obradoiros, ata o traballo de oficina, as tarefas escolares, así como as responsabilidades no ámbito civil, político e relixioso. Todo se pode transformar nun servizo atento e xeneroso.
Citamos unha experiencia significativa en Camerún na que participaron un grupo de mozos de Buea (suroeste de Camerún) que organizou unha recollida de bens e fondos para axudar aos desprazados internos debido á guerra. Entre as moitas persoas que coñeceron, un día atopáronse cun home profundamente abatido porque perdera un brazo durante a súa fuxida. Vivir con esta discapacidade non lle foi doado, xa que se viu obrigado a cambiar drásticamente os seus hábitos; un gran reto para vivir cada día. A visita daqueles mozos deulle unha gran alegría e permitiulle superar aqueles momentos de desánimo que sempre a oprimiron, ata o punto de expresar, como nos conta Regina, os seus sentimentos máis íntimos con estas palabras: “A través da súa visita sentín un gran amor que hoxe me da esperanza de seguir adiante con maior coraxe”. As palabras deste home deron aínda máis pulo e vigor á acción que emprenderan os mozos, sabendo, como engade Marita, que "nada é pequeno se se fai por amor".
Continuemos hoxe o noso compromiso, sabendo que o amor é o que move o mundo, e que é a necesidade vital de todo ser humano. Imos comprobalo!
