O último capítulo do Evanxeo de Xoán lévanos a Galilea, ao mar de Tiberíades. Despois da morte de Xesús, Pedro, Xoán e outros discípulos volveron ao seu traballo como pescadores, pero lamentablemente a noite non foi fructífera.

O Resucitado aparece alí por terceira vez e exhortalles a que volvan botar as redes, e esta vez pescan moitos peixes. Despois convídaos a compartir a comida na beira. Pedro e os demais recoñecérono, pero non se atreven a falar con el.

Xesús toma a iniciativa e diríxese a Pedro cunha pregunta moi difícil: «Simón de Xoán, ámasme máis que estes?» É un momento solemne: tres veces Xesús renova a chamada a Pedro (cf. Mt. 16, 18-19) para coidar das súas ovellas, das que el mesmo é o Pastor (Xn 10, 14).

«Señor, ti sábelo todo; ti sabes que te quero»

Pero Pedro sabe que fracasou, e esta tráxica experiencia impídelle responder positivamente á pregunta de Xesús. E el humildemente responde: «Ti sabes que te quero».

Ao longo do diálogo, Xesús non lle reprocha a Pedro a súa traizón, nin se detén no erro. Achégase a el mostrándolle as súas posibilidades, preséntalle a súa dolorosa ferida para curala coa súa amizade. O único que pide é reconstruír a relación coa confianza mutua.

E Pedro dá unha resposta que é un acto de conciencia da súa debilidade e, ao mesmo tempo, de confianza ilimitada no amor acolledor do seu Mestre e Señor:

«Señor, ti sábelo todo; ti sabes que te quero»

Xesús fainos tamén a cada un de nós a mesma pregunta: quéresme? Queres ser meu amigo?

El sábeo todo: coñece os dons que recibimos de El mesmo, e tamén as nosas debilidades e feridas, ás veces sangrantes. E aínda así renova a súa confianza, non na nosa forza, senón na nosa amizade con El.

Nesta amizade, Pedro atopará o valor para dar testemuño do seu amor por Xesús, ata o punto de dar a súa vida.

«Todos temos momentos de debilidade, frustración e desánimo: […] adversidades, situacións dolorosas, enfermidades, mortes, probas interiores, malentendidos, tentacións, fracasos […] Precisamente quen se sente incapaz de superar certas probas que asolagan o corpo e a alma, e por iso non poden contar coas súas propias forzas, están en condicións de confiar en Deus. E El, atraído por esta confianza, intervén. Onde actúa, fai grandes cousas, que parecen maiores precisamente porque brotan da nosa pequenez.^[1].

Na nosa vida diaria podemos presentarnos a Deus tal e como somos e pedir a súa amizade sanadora. Neste abandono confiado á súa misericordia poderemos volver á intimidade co Señor e retomar a nosa viaxe con El.

«Señor, ti sábelo todo; ti sabes que te quero»

Esta Palabra de vida pode converterse nunha oración persoal, na nosa resposta para encomendarnos a Deus coa nosa pouca forza e agradecerlle os sinais do seu amor:

«[…] Quérote porque entraches na miña vida máis que o aire dos meus pulmóns, máis que o sangue das miñas veas. Entraches onde ninguén podía entrar, cando ninguén podía axudarme, sempre que ninguén me consolaba. […] Concédeme estar agradecido contigo -polo menos un pouco- durante o tempo que me queda, por este amor que me derraches e que me obrigou a dicirche: Quérote.^[2]. Nas nosas relacións familiares, sociais e eclesiais tamén podemos aprender o estilo de Xesús: amar a todos, ser os primeiros en amar, "lavar os pés" (cf. Xn 13, 14) aos nosos irmáns, especialmente aos máis pequenos e fráxiles. Aprenderemos a acoller a cada persoa con humildade e paciencia, sen xuízos, abertos a pedir e recibir perdón, a comprender xuntos como camiñar a través da vida.

Letizia Magri e o equipo da Palabra de Vida

[1] C. Lubich, Palabra de vida, xullo de 2000: Cidade Nova n. 367 (2000/7), páx. 24.
[2] C. Lubich, «Gratitude», en Pensamentos (1961): Escritos espirituais/1, Ciudad Nueva, Madrid 1995, pp. 156-157.